De meest waardevolle eigenschap van wol is, zoals we weten, warm houden. Maar het is erg belangrijk om er rekening mee te houden dat niet de vezel zelf wordt verwarmd door een speciale chemische samenstelling, maar lucht, die betrouwbaar in de stof wordt gevangen door de talloze stijve "veren" die de wolvezel vormen.
Daarom wordt de waarde van de stof niet gemeten door de dikte, maar door de zuiverheid van de vezels en de lichtheid, het vermogen om zoveel mogelijk lucht vast te houden met een laag gewicht. En de stijl van wollen stof moet juist deze waardigheid benadrukken.
Daarom vermijden we harde, geperste vormen. Om de rand niet te omarmen - het is hier belangrijk om de indruk te behouden van omvang, luchtigheid van de stof - wordt de meest bewerkelijke en verfijnde randbehandeling vaak gebruikt - een pluis.
Dat wil zeggen, een onzichtbare lijn wordt van binnenuit langs de rand van het bord genaaid met veelvuldige handsteken, waarbij beide stoffen worden vastgemaakt en zo de vorm wordt bevestigd. De finishlijn bevindt zich op grotere afstand van de rand. Vachtvormen zijn meestal gratis - omdat lichtheid altijd wordt geassocieerd met vrijheid. We snijden de stof minder met constructieve lijnen, wegen de dingen niet visueel op, bederven niet tevergeefs waardevol materiaal. Dit alles geldt voor duurdere gordijnen. Jassen van hen worden jarenlang genaaid, dus de stijlen zijn klassiek, met zorgvuldig gekalibreerde, vaak afgeronde contouren van details.
Gevormde fictie - allerlei gewaagde articulaties, scherpe details - we vertrekken naar goedkopere wollen stoffen met een kleine toevoeging van pure wolvezels. Maar hier blijft de regel: lichtere gordijnen hebben vrije vormen nodig en dichte, zware gordijnen, zoals stof, hebben een duidelijk ontwerp en decoratieve details nodig. Hoe minder de stof voor zichzelf spreekt, hoe luider de stijl die het decoreert, zichzelf moet verklaren.
