Mest kan, ondanks zijn "aromatische" bekendheid, de belangrijkste organische meststof worden genoemd. Het bevat een lijst met voedingsstoffen, vooral nodig voor planten.
Samenstelling van mest
Een ton mest van de eerste versheid is slechts een echte cocktail van sporenelementen, waaronder 5 kg kalium, 4, 4 kg stikstof, 2 kg fosfor en 4 kg calcium. Natuurlijk gaan lang niet alle stoffen in mest gemakkelijk naar de plant. In de eerste plaats is mest een bron van kalium- en stikstofvoeding. Met dit kenmerk moet rekening worden gehouden bij het extra bemesten van de grond met andere stikstofmeststoffen: een overdosis grond met stikstof is beladen met de ophoping van dit sporenelement in groenten en kruiden, wat leidt tot nitratie van groenten.
Nitraten zijn een directe stikstofbron, wat erg belangrijk is voor de actieve groei van planten. De meeste zijn in jonge planten. Weer en bodemkwaliteit zijn de belangrijkste factoren die de behoefte van planten van verschillende culturen aan nitraten bepalen. Zo is de hoeveelheid nitraat in groenten en fruit die in hete en droge zomers worden gekweekt minder dan in hun tegenhangers die bij regenachtig bewolkt weer worden gekweekt.
Let op nitraten
Elke plant heeft een eigenaardige zwakke plek, waar de hoeveelheid nitraten altijd maximaal zal zijn. Dit is een stronk voor kool, een schil voor meloenen, aardappelen en bieten, bladstelen voor groen. De meeste nitraatvruchten noemen wetenschappers bieten, radijs, sla en spinazie. Aan de andere kant van de schaal bevinden zich tomaten, aubergine, peper en knoflook, relatief nitraatvrij.
Nitraten in het menselijk lichaam veranderen in nitrosoamines en nitrieten, die zich ophopen in organen en weefsels en bepaalde gezondheidsschade kunnen veroorzaken. Daarom volgt het gebruik van mest als meststof, met inachtneming van een aantal regels.
